Als het thuis niet helemaal gaat, kan dagbesteding een goede oplossing zijn. Sommige ouders met dementie hebben daar echter een hard hoofd in. Een bekend beeld dat bij de ziekte hoort, is dat ze vinden dat zij deze ziekte niet hebben. Daarom kan het een strijd worden om überhaupt met het idee dagbesteding te komen.

Bij ons was het een grote strijd. Mijn moeder en ik wouden graag dat papa naar de dagbesteding zou gaan, zodat mijn moeder even wat ademruimte kon krijgen. Op deze manier kon zij boodschappen doen, het huishouden bijhouden of wat leuks voor haarzelf doen. In het begin, toen mijn vader de diagnose had gekregen, werd hij doorverwezen naar een ontmoetingscentrum. Dit was voor hem helemaal niks. Omdat hij hier een slechte ervaring had gehad, was het lastig was om een nieuwe dagbesteding te vinden. Overal zei hij nee tegen.

De casemanager had veel voorgesteld. Het kwam er op neer dat het iets moest zijn waar hij bezig was. Niet in een kringetje hoefde te zitten. Ze vond een dagbesteding voor mensen met verschillende ‘beperkingen’ waardoor zij niet in het dagelijks leven meer konden werken. Hier hebben wij mijn vader naartoe gebracht. Dit ging niet zonder tegengas. We hebben discussies gehad, en uiteindelijk is mijn vader gegaan omdat wij hem gesmeekt hebben het een paar keer te proberen. En tot onze verbazing vond hij het leuk. Er was soms nog wat gemopper als hij ernaar toe moest, maar over het algemeen kwam hij redelijk vrolijk, voldaan en moe thuis.

Hij mocht daar tuinieren, schoonmaken, sjoelen, koffie drinken en wandelen door de kassen. Dit was iets dat echt bij mijn vader paste, en wij zijn ook dankbaar dat hij daar mocht zijn.