Afscheid nemen
Toen kwam het punt dat ik volledig afscheid moest nemen van mijn vader. Hij was al vaker gevallen, maar had altijd een engeltje op zijn schouder en had alleen een paar blauwe plekken. Dit keer helaas niet. Hij was uit zijn bed gevallen en had zo veel pijn. Waarschijnlijk had hij zijn heup gebroken en zijn ribben zwaar gekneusd. Omdat hij zoveel pijn had, is hij in slaap gebracht. Er was niks meer aan te doen. Mijn vader heeft 6 dagen lang op bed gelegen, verdoofd en vredig. Hij is op 23 juni 2022 overleden.
Wij hebben de hele periode dat hij op bed lag naast hem gezeten. We sliepen daar, aten daar en zaten daar. Langzaam afscheid te nemen van mijn vader, die zo ontzettend sterk was. Het was emotioneel en zwaar. Ik was gebroken en verscheurd. Ik leefde 6 dagen lang in een bubbel. De buitenwereld ging door, en ik zat naast mijn stervende vader, te wachten… Mijn beste vriendinnen kwamen langs, om afscheid te nemen. Mijn vriend heeft ook 2 nachten bij ons geslapen. We hebben gepraat tegen hem, wel 100 keer verteld hoeveel we van hem houden en dat het nu goed was. Mijn moeder en ik hebben elkaar gesteund. Wij hebben samen de crematie voorbereidt. De liedjes uitgezocht. Mijn vriend nam mij af en toe naar buiten, om er even uit te gaan.
Jarenlang had ik telkens al een beetje afscheid van mijn vader genomen. Jarenlang kreeg ik een bak van rouw over mij heen, als hij weer wat achteruit was gegaan. Of als ik bedacht dat hij mijn kinderen nooit zou zien. Ik had altijd gedacht: als mijn vader nu dood zou. Maar dit is weer een ander soort rouw. Je ouder verliezen is zwaar, en pijnlijk. En ik zou er alles voor geven om hem nog een keer te kunnen zien, te kunnen knuffelen. Alleen het idee dat het nu echt beter voor hem is, dat hij nu rust heeft, heeft mij zo veel geholpen. Hij had dit nooit gewild.
VergeetMIJniet 