De opname
De thuissituatie verslechterde met de dag. Mijn moeder sliep slecht, omdat papa ‘s nachts ontzettend dwaalde. Maandenlang heeft zij misschien maar drie of vier uur per nacht geslapen. Zij kon niet meer het huis uit, want we konden papa niet meer alleen laten. Ik voelde mij ontzettend verantwoordelijk over mijn moeder. Ik probeerde haar te helpen waar het kon, maar uiteindelijk moest zij instemmen met een opname. Als mijn moeder instortte, dan moest ik het zelf doen. En daar kreeg ik al paniek over. Als mijn moeder dood zou gaan zou ik, een 22-jarige meid, moeten gaan zorgen voor mijn dementerende vader. En hoewel wij allebei wisten dat hij naar een verzorgingstehuis moest, konden we het niet over ons hart verkrijgen om hem te laten verhuizen. Het is weer een stukje afscheid nemen. En stukje vertrouwdheid wegnemen voor ons allemaal.
In de tussentijd kwam op woensdag Prettig Thuis langs. Dit is een organisatie die iets gaat doen met degene die dementerend is, zodat de mantelzorger wordt ontlast en even het huis uit kan. Ook al was dit maar voor 2 uurtjes, het bood een heel klein beetje ademruimte voor mijn moeder. Deze tijd gebruikten we om even naar het strand te gaan of zij ging even naar de bibliotheek.
Uiteindelijk heb ik uit wanhoop met de casemanager gebeld. Mijn moeder zat te lang over haar grens heen en stond op instorten, ik stond op instorten en papa wist het allemaal niet meer. De casemanager is in gesprek gegaan met mijn moeder. Daar kwam uit dat mijn moeder extra thuiszorg wilde. Prettig Thuis kwam weer langs voor een gesprek. Uiteindelijk hebben deze dames mijn moeder kunnen overtuigen dat dit voor haar niet meer kon en ze voor zichzelf moest kiezen. Eén van de moeilijkste en pijnlijkste beslissing die je als partner moet maken lijkt mij. Mijn moeder stemde toe en het plan werd in werking gezet.
We gingen voor een spoedopname. Dit betekent dat mijn vader een plekje zou krijgen in het eerste de beste verzorgingstehuis in de regio Kennemerland. Binnen een dag kregen wij te horen dat er een plek zou zijn bij onze eerste keuze aan verzorgingstehuizen. Wij waren opgelucht, omdat wij nu zeker wisten dat hij dichtbij zou blijven. Omdat hij nooit toestemming had gegeven om opgenomen te worden, is dit via het Centrum Indicatietelling Zorg (CIZ) gegaan en er werd een procedure voor rechtelijke macht gestart. De dag erna kon hij al verhuizen. Mijn moeder en ik hebben een paar meubeltjes uitgezocht die we meenamen.
De dag van het verhuizen was de zwaarste dag uit mijn leven. Mijn vader had in eerste instantie niet door wat er gebeurde. Tot op een punt dat we bij het verzorgingstehuis waren. Mijn vader werd heel erg verdrietig en zei constant dat wij hem alleen achter gingen laten. Na het intake gesprek besloten wij papa nog even gedag te zeggen. Hij huilde ontzettend hard, en ik zag de paniek in zijn ogen. Een beeld dat je niet vergeet.
Het werd aangeraden dat je de eerste dagen niet langs kwam. We lazen dat hij vaak viel, vaak verdrietig was en vaak floot naar zijn hondje. De eerste keer dat wij hem zagen, was hij ontzettend verdrietig en wilde hij naar huis. Met de keren dat wij langs kwamen werd het makkelijker. Hij begon te wennen. Hij begon grapjes te maken en streken uit te halen. Er werd ook veel voor de familie georganiseerd. Dit zorgde ervoor dat wij herinneringen konden maken.
VergeetMIJniet 