VergeetMIJniet

Herinneringen

De herinneringen die ik heb van de afgelopen jaren hebben een zwaar gewicht. Ik voelde mij vaak machteloos als ik naar mijn vader keek, maar ook als ik naar mijn moeder keek. Stel je voor, je hebt opeens het verantwoordelijkheidsgevoel voor 2 ouders. Maar je bent ook hun kind. Zij horen mij nog op te voeden, ik hoor hun niet te verzorgen. Elke feestdag, speciale familie dag of soms ook een doordeweekse dag had een lading. Wat als dit de laatste kerst is, wat als hij volgend jaar niet weet dat ik jarig ben. Maar op deze manier kon ik er ook wat positiefs van maken. Dit is misschien de laatste kerst samen, laten we er een extra mooie van maken. Veel foto’s maken, genieten van de stralende oogjes en het eten. Dit heeft mij veel geholpen. Ook in het verzorgingstehuis kregen wij vaste rituelen. Altijd als mijn moeder of ik langs gingen, kreeg hij een ijsje. Die aten we dan beneden op. Of we luisterde muziek in zijn kamer en keken naar de boten die langs voeren het kanaal.

Inmiddels was ik weer wat vaker in mijn eigen huis, en pakte het werk weer volledig op. Hierdoor zag ik mijn ouders wat minder door de weeks. Wel maakte ik bijna elk weekend tijd om mij moeder te bezoeken. We gingen dan elke dag samen naar papa, maakte wandelingen en praatte vooral gewoon over van alles.